Als een kind dat op schoolreisje gaat, zo voelde ik me weer even. Rolletje Mentos in m’n tas, flesje water gevuld, pakjes drinken mee en m’n boterhammetjes gesmeerd. Regenjas aan, rugzak op en gaan. Op weg naar het onbekende.
Dat onbekende is inmiddels natuurlijk niet meer een pretpark of grote speeltuin, maar: het Kustpad. Een lange-afstand-wandeling, langs (je raadt het al) de kust van Nederland. Een nieuwe wandeltocht, want het Pieterpad heb ik vorig jaar achter me gelaten en voltooid. Omdat ik wel van een uitdaging houd, leek me het Nederlands Kustpad een mooi plan.
Dit pad loopt van Sluis in Zeeland tot Bad Nieuwenschans in Groningen en is zo’n 725 kilometer lang. Mocht ik na deze afstand nog veel zin hebben om verder te wandelen, kan ik gewoon door met de North Sea Trail. Het Kustpad is namelijk onderdeel van deze route die langs de kust van Schotland, Nederland, Duitsland, Noorwegen, Denemarken, Groot-Brittannië loopt. Misschien voor later.
Wandelervaring
Goed. Bij Sluis begint dus mijn nieuwe wandelervaring. Of eigenlijk al in Vlissingen, waar ik de boot neem naar de overkant (Zeeuws-Vlaanderen). Als echte Achterhoekse ben ik opgegroeid met vooral veel bos om me heen. Water kwam voornamelijk uit de kraan en de lucht of zat in de sloot. Daarom is de zee voor mij altijd een soort magisch gegeven. Eindeloos veel water, een flinke wind die je haar in de waar maakt en een nietig gevoel dat je als mensje bij zo’n gigantische bak met water staat. Het Kustpad maakt heel wat los.
De tocht begint eind november 2021 in Zeeland. Die dag loop ik van Sluis naar Cadzand-Bad (zo’n 14 kilometer). In het eerste café dat ik tegenkom, haal ik koffie. De dochter van de eigenaar zit nog in haar badjas en de baas zit zelf aan de koffie. Lachen. Hier zijn ze niet gewend dat mensen in de winter het Kustpad lopen. Als ik mijn koffie krijg, zegt de eigenaar dat ik gerust mag afwassen in ruil voor het warme drankje. Ik wijs naar mijn rugzak en zeg: ‘Ja, helaas geen tijd voor de afwas. Maar heb wel contant geld.’ Dat is ook goed. Ik vervolg mijn tocht grinnikend.
Onderweg verrast het me hoe mooi Zeeland is. Ik ben hier niet vaak geweest, maar het is echt een fijne afwisseling van kleine dorpjes, uitgestrekte Nederlandse landschappen (molens, koeien, veel water) en veel vriendelijke reacties onderweg. Die rugzak doet toch iets. In Retranchement (wie kent het niet) stop ik voor een lunch. De eigenaresse kijkt me verwonderd aan (die rugzak). ‘Ja, ik loop het Kustpad. Ik had veel eerder moeten komen, het is hier zo mooi’, lach ik. ‘Ach, als we alles van tevoren weten, waren we hier nooit geweest’, zegt de eigenaresse. En dat is dan ook wel weer zo he.
Langs de kust en door de duinen loop ik richting Cadzand. Ik snap nu wel waarom BLØF zo graag over de Zeeuwse kust zingt. De volgende etappe brengt me via Breskens (en de boot), naar Vlissingen. Een korte etappe, maar evengoed met prachtige uitzichten over de zee en het strand. In Vlissingen puf ik uit aan de boulevard, die van lelijkheid mooi is, en hier stopt mijn eerste Kustpad-ervaring. Uitgewaaid, ingelopen en wel, keer ik terug naar mijn normale leven. Later meer Kustpad-ervaringen. Keep you posted.
