Waar ik me tijdens de vorige etappes door de sneeuw heen ploeterde op het Pieterpad, is het bij etappe 11 zonnig. Het is eind februari en de etappe van Holten naar Laren staat op de planning. Ik heb deze keer gezelschap, want mijn moeder wandelt mee. Al die tijd heb ik alleen gelopen, dus ik moet even wennen. Ik sjouwde zelf gewoon door, maar nu is het wel leuk om wat vaker te pauzeren én kan ik ineens delen wat ik zie.
Holten-Laren voelt als een thuiswedstrijd, want we komen steeds dichterbij de Achterhoek. We beginnen in Overijssel, maar hoe meer naar het zuiden, hoe vertrouwder het voelt. Hoogtepunt van deze route is toch wel het landgoed Verwolde met het pareltje Huis Verwolde. Ook leuk om te zien: De Dikke Boom van Verwolde. Deze boom is de dikste eik van Nederland.
Het heeft voordelen om alleen te lopen, maar samen is echt gezelliger. Als ik alleen loop, neem ik meer van de omgeving in me op dan als ik met iemand wandel. Dan is de wandeling ineens ondergeschikt aan het kletsen en het gezelschap én vaak gaat de tijd sneller.
Terug naar de roots
Vanaf de Achterhoek heb ik veel aanmeldingen van vrienden en familie die mee willen lopen. Dus de volgende etappe loopt de vriend van mijn moeder mee. Laren-Vorden, terug naar de roots. In deze etappe komen we langs verschillende kastelen en dat maakt deze route heel anders dan de andere. Daarnaast is dit de etappe die precies op de helft van het Pieterpad eindigt. Bij Kasteel Vorden. Nog zo’n pareltje.
500 kilometer in een jaar
Mijn doel is om het Pieterpad in een jaar uit te lopen, gewoon omdat het kan. En: omdat dat dat idee zich in mijn hoofd heeft genesteld. Dan kom ik er slecht weer vanaf. Het is heel haalbaar hoor, in een jaar 500 kilometer wandelen. Je moet er gewoon wat weekenden of doordeweekse dagen voor uittrekken. Maar dat doe ik graag. Zoals in maart, waarin ik de etappes Vorden-Zelhem en Zelhem-Braamt wandel. Nostalgie op en top. Ik kom over het Hengelse Zand, waar ik vroeger met mijn ouders en broer ging wandelen. Wanneer ik als ‘bezoeker’ door dat bos loop, zie ik ineens weer andere stukken natuur. Mooi.
Zelhem-Braamt loop ik met een vriendin samen. Ook zij komt uit de Achterhoek, dus voor haar zijn veel plekken onderweg niet onbekend. We pauzeren bij Kasteel Slangenburg, waar ook zij vroeger wandelde met haar familie. Ik ben natuurlijk ontzettend bevooroordeeld als Achterhoeker, maar dit stuk van het Pieterpad is écht mooi. De kastelen, de bosrijke gebieden en veel afwisseling; dat zorgt ervoor dat het een fijn stuk is om te lopen.
Volgende in de rij
Braamt-Millingen en Millingen-Groesbeek heb ik in eerste instantie overgeslagen in verband met het hoge water en de sluiting van de grenzen met Duitsland. Inmiddels kan ik er wel doorheen. Daarom: Groesbeek-Gennep (etappe 18) in april als volgende in de rij. Met vriendin samen, in de stromende regen, trotseer ik de heuvelachtige omgeving van Groesbeek.
Andere Pieterpad-wandelaars vertellen onderweg hoe mooi de route is en we stappen lekker door. Op de Duivelsberg houden we even een pauze en kijken op de kaart. Ik kan niet precies op de kaart zien waar we zijn, maargoed, de rood-met-witte markering is duidelijk aanwezig. Dus wij gaan verder.
Deutschland
‘Willkommen in Deutschland’ piept mijn telefoon. Hmm. Dat klopt niet helemaal. We moesten niet door Duitsland. Wat nu? Even doorlopen nog maar. Regen. Boekje met route allang in de tas gestopt. Regen. Een wegwijzer: ‘Ah, hier staat Millingen aan de Rijn op!’ ‘Huh’, zegt mijn vriendin. ‘Dat is toch precies de andere kant op?’ Oei. Ja, dat is waar. We zijn totaal de verkeerde kant opgelopen. Al vanaf het begin. Jammer, want we waren al 11 kilometer onderweg. En hebben een B&B in Gennep. Dat is lastig.
We besluiten om naar de dichtstbijzijnde bushalte in Nederland te lopen, naar Nijmegen te gaan en met mijn auto naar Gennep te rijden. Eind goed, al goed, lekker op een boot geslapen. Deze etappe moet ik dus nog een keertje lopen.
Naar mate de etappes vorderen, komen de heuvels, stijgingen en dalingen meer in beeld. Het eerste stukje Limburg van Gennep naar Vierlingsbeek geeft alvast een klein inkijkje daarin. Ook dit is een prachtige etappe, door het schattige stadje Gennep, via de Maasduinen, heide, bossen en met het pontje, naar Vierlingsbeek. 18 kilometer vliegt zo voorbij.
Vakantiegevoel
Vierlingsbeek-Swolgen is de volgende etappe in mei. Deze keer met een andere vriendin en als eindpunt een camping waar onze slaapspullen al op ons wachten, dankzij haar vriend. Fijn vooruitzicht. Ik kwam voorheen niet zo vaak in Limburg, maar ben er echt fan van geworden. Onderweg passeren we kleine dorpjes en bosrijke gebieden. Bij een aankomst op de camping had ik het ultieme vakantiegevoel: kamperen en wijn drinken en verder niet meer zoveel.
De dag erop staat Swolgen-Venlo op het programma. Flinke wandelingen dit weekend: beide dagen 24 kilometer. Deze route komt langs Grubbenvorst (ijsje eten bij Clevers) en we gaan met een pontje. Eenmaal in Venlo raken we totaal overprikkeld, want de winkels zijn weer open en we hebben net twee dagen door de natuur gewandeld. Even omschakelen dus.
Even alleen
Na al die gezamenlijke wandelingen ben ik weer even toe aan een etappe alleen. Venlo – Swalmen wandel ik dus mooi alleen in mei. Hier begint het echt heuvelachtig te worden, dus mijn benen moeten aan het werk. Onderweg spreek ik verschillende mensen over de omgeving, mijn tocht en hun ervaring met het Pieterpad. Ik loop zelfs een stukje met een stel samen en een hardloper wijst me een mooiere route (met veel heuvels) die ik heb gevolgd. Als ik alleen loop, is het echt anders. Meer aanspraak van mensen, meer één met de natuur.
Het Pieterpad is langzaamaan onderdeel van mijn leven geworden. Een rustmoment in drukke weken, een retraite én het is een manier van verbinden met anderen.
Hierna volgen nog zeven etappes en dan ben ik bij het eindpunt: St.Pietersberg bij Maastricht. Op Instagram en op deze blog blijf ik mijn ervaringen delen.