‘Hoe ver ben je al met het Pieterpad?’. Het is inmiddels een veelgestelde vraag van vrienden, familie en kennissen, maar ook van onbekenden. Het pad is onderdeel geworden van mijn leven. Bijna van mijn identiteit. Zo voelt het ook; het Pieterpad heeft me al veel gebracht. Ik zie de meest prachtige natuurgebieden van Nederland, kom op plekken waar ik anders echt niet was geweest en heb onderweg veel goede gesprekken. Daarnaast maakt het m’n hoofd leeg en is het goed voor m’n conditie.
Je zou bijna zeggen dat ik betaald krijg om over het Pieterpad te schrijven. Maar niets is minder waar: ik ben er gewoon echt enthousiast over. Dat gewandel maakt wat los. Officieel ben ik inmiddels bij etappe 23 aanbeland: Swalmen- Montfort. Maar onderweg heb ik drie etappes overgeslagen (of verkeerd gelopen), dus die wilde ik eerst inhalen.
Poging 2: Groesbeek-Gennep
Te beginnen met Groesbeek- Gennep: poging 2. In juli ging ik met dezelfde vriendin weer op pad voor deze etappe, maar deze keer dan wel de goede kant op. Volle kracht de juiste richting in. Regelmatig checkten we onderweg of we nog wel goed zaten. Richting Limburg worden de stijgingen en dalingen meer; goed voor de kuitspieren. Door de uitgestrekte bossen aan de rand van Duitsland en de kleine binnendoorwegen richting Gennep, komt het eindpunt langzaam in zicht. Deze keer schijnt de zon, dat maakt een groot verschil tijdens het lopen. De vorige keer kwam het met bakken uit de lucht en wilden we er zo snel mogelijk er zijn. Nu genieten we van de omgeving, pauzeren we regelmatig en lachen we om onze eerste wandelpoging waarbij we richting Millingen in plaats van Gennep liepen.
Ieder jaargetijde z’n charme
Doordat ik het Pieterpad in een jaar tijd loop, heb ik alle weersomstandigheden al meegemaakt. Het weer heeft veel invloed op hoe ik de wandeling beleef en hoe vaak ik onderweg stop. Veel regen zorgt ervoor dat ik weinig van de omgeving meekrijg en vooral doorsjok. De sneeuw maakt me veel bewuster van m’n omgeving, omdat ik niet zo snel kon lopen op de gladde ondergrond. Door de zon is alles mooier en dat heeft het effect dat ik vaker even stil sta en geniet van het uitzicht. Ieder jaargetijde heeft zo z’n charme.
Millingen – Groesbeek
De volgende inhaaletappe is die van Millingen aan de Rijn naar Groesbeek. Die loop ik ook in juli, deze keer met een vriendin van een vriendin die ook een Pieterpad-loper is. Schept meteen een band en ik merk dat zij, net als ik, de wit-rode markering snel in de smiezen heeft. Met andere meelopers duurde dat altijd even. Je krijgt er oog voor, als Pieterpad-wandelaar. Deze wandeling gaat een stuk door Duitsland en via het Wylermeer en de Duivelsberg naar het eindpunt. Ergens halverwege denk ik: ‘Verrek, dit komt me bekend voor.’ Logisch, want ik had deze etappe dus al een keer deels gelopen, maar dan per ongeluk de andere kant op. Het eindstuk van deze etappe voert ons door het glooiende heuvellandschap van Groesbeek. Alsof je je in het buitenland waant; heuvels, groene velden en het zonnetje op je bol. Wauw.
Backpacken in Limburg
De laatste inhaaletappe (Braamt-Millingen) laat nog even op zich wachten. Wanneer de wandelmaatjes in topvorm zijn, doen we die. Ik ga zelf wel verder richting het eindpunt. Begin augustus pakte in mijn backpack en nam m’n laptop, wandelschoenen en sportkleding mee richting Limburg. Daar wachtte etappe 23 op me: Swalmen – Montfort. Limburg verraste me echt. Zoveel mooie uitzichten vanaf heuvels, onderweg pauzeren met vlaai en koffie en bij kleine dorpjes allemaal vriendelijke mensen die me toelachten. De etappe bleek wel wat langer dan gedacht. Na 26 kilometer bereikte ik m’n B&B, terwijl ik op 21 kilometer had gerekend. Snel de voetjes omhoog.
De dag erop staat Montfort- Sittard op het program. Het is warmer dan ik had gedacht, dus het is zweten geblazen onderweg met m’n backpack op. Deze etappe is mooi, maar onderweg is er geen café of restaurant open. Dat is dan balen, want het is fijn om af en toe even te zitten en iets anders te drinken dan water en iets meer te eten dan een kleffe boterham.
Knorrige wandeling
Halverwege begint het te regenen en ik word lichtelijk chagrijnig. Lekker in m’n eentje mokken, dat is ook onderdeel van het Pieterpad. Als je in de middle of nowhere zit, moet je gewoon door. Ook al heb ik geen zin meer of ben ik knorrig, ik ga toch door. Dan zet ik gewoon de ene voet voor de andere en stap ik verder.
Met jezelf op pad
Dat vind ik het mooist aan deze tocht: het is confronterend om dit met mezelf aan te gaan en mezelf te motiveren op zo’n moment. Maar als dat dan lukt, dan kijk ik terug op zo’n dag en denk ik: ‘Heb ik toch mooi geflikt in m’n eentje. Die vijftig kilometer in twee dagen tijd, pakt niemand me meer af.’
Na deze etappes staan er nog maar drie op de planning en dan heb ik het Pieterpad volbracht. Wie weet welk pad er dan weer volgt en waar we me dat weer brengt.
