Mondje dicht en yoga maar!

Het getjilp van een vogel, het gezoem van een bij vlakbij mijn oor, de warmte van de nazomerzon op mijn huid; in stilte valt me ineens meer op. Die stilte duurt op de Holterberg vijf hele dagen. Ik volg namelijk een stilteyoga meditatie-retraite. Gewoon in Nederland, want voor een reis naar jezelf hoef je niet ver weg. Juist niet. Dus ik ging naar Holten, om in stilte tot mezelf te komen. Een week lang niet praten; dat wordt nog wat.

Veertien anderen hadden hetzelfde idee. In een herberg midden in Nationaal Park De Sallandse Heuvelrug brengen we deze dagen stil door. Bij mooi weer zijn de yoga- en meditatielessen buiten, bij mindere dagen in de herberg. Allemaal op 1,5 meter afstand, dus hartstikke coronaproof.

APK en kracht
De groep bestaat uit vrouwen van rond de dertig en één jonge man. Op de aankomstdag is er een voorstelronde waarin iedereen z’n stem nog mag laten horen. Burn-outs, overleden dierbaren en jaren van therapie achter de rug; de meest uiteenlopende redenen om deze retraite te doen, komen voorbij De vrouwen van middelbare leeftijd zoeken hier ‘iets’. Kracht, verlichting of een APK voor lichaam en geest. En ik? Ik denk te veel na. Dat hoop ik na deze week wat minder te doen.

Niet praten?
Het idee achter het ‘niet praten’ is simpel: wanneer je met anderen kletst, ben je alsnog  bezig met de ander en niet met jezelf. Dat is precies waarvoor we komen: onszelf. “Het kan confronterend zijn om een paar dagen niks te zeggen. Het komt misschien egoïstisch over, maar dat mag hier”, vertelt Michiel Drost, yogadocent en medeoprichter van de retraite. “Het kan ook fijn zijn, het ligt eraan hoe je je nu voelt. Je gaat in ieder geval met een tevredener en rustiger gevoel naar huis. Dat heb je aan het einde van de week bereikt.”

Je bent niet je gedachten
Het ritme van de dagen is fijn. We beginnen standaard met een smoothie, meditatie (40 minuten!) en yoga. Daarna geeft Michiel theorieles en deelt zijn zienswijze op de manier waarop we in het leven staan. De notitieboekjes komen tevoorschijn en bijna iedereen pent enthousiast mee wanneer hij het over het ‘In het hier en nu zijn’ en ‘Je bent niet je gedachten’ heeft. Daar kan ik wel wat mee. Die gedachten gaan vaak met mij aan de wandel.

Chill-outfit en gebakken ei
Na de wijsheden is het tijd voor lunch (vega of veganistisch), alle vrouwen staan netjes in de rij voor een soepje, volkoren broodje, crackers en rijstwafels met hummus of ander smeersel. De enige man in het gezelschap, bakt een ei en wentelteefjes. Heerlijk, hoe iedereen zichzelf is hier.

Vervolgens vul je je eigen middag in. Daarna weer yoga en meditatie, koken, eten en nog meer alleen zijn. Ik loop de hele dag in mijn chill-outfit en voel me relaxed hier. Alleen mijn verhouding tot de andere deelnemers is soms even zoeken. We bewegen ons allemaal de hele dag in en om het huis voort, maar zeggen dus niks. Soms lach ik vriendelijk of doe ik een stapje opzij om de corona-afstand te bewaren, maar dat was het.

Daardoor lijken we een beetje van die verdwaasde mensen die langs elkaar heen leven. Huisgenoten die geheel op zichzelf zijn gericht. Maar: dat is de bedoeling. Die tijd voor mezelf besteed ik in de middag aan wandelen. In de meditaties kom ik niet tot rust, dan blijven de gedachten maar komen. Of ik val in slaap. Maar dat is niet gek, begrijp ik van Michiel. Het kostte hem tien jaar om het te leren. Gelukkig.

Bezinning
In het bos daarentegen, ontspan ik. De Sallandse Heuvelrug is een afwisseling van langgerekte naaldbomen, naar honing geurende, bloeiende heidevelden en flinke beklimmingen die de beenspieren doen trillen. Eén van de wandelingen voert me langs de Canadese begraafplaats. Ruim duizend witte stenen symboliseren soldaten die het leven lieten tijdens de bevrijding van Noord- en Oost-Nederland in 1945. Bij ieder graf staat een rozenstruik. De tocht over de begraafplaats past perfect bij mijn stilteretraite: bezinning.

Dat bezinnen en observeren van mijn gedachten is de rode draad van de retreat. Hoe meer ik woorden wil geven aan gevoelens en gedachten, hoe minder het lukt. Dus: meer go with the flow. Hartstikke logisch natuurlijk, maar je moet er wél iets mee doen. Zo’n week lang, dag in, dag uit ermee bezig zijn, maakt dat los.

Praten? Of niet?
Aan het einde van de retraite, op vrijdagochtend, ‘mogen’ we weer praten. Het gekke is, dat niemand daar veel behoefte aan heeft. Eerst fluister ik af en toe iets tegen iemand, maar tegen de tijd dat de eindevaluatie is, praten we op normaal volume. De evaluatie is intens. Ineens komen alle gevoelens en gedachten die iedereen had gedurende de week, eruit. Ook de eierenbakkende man was ons allemaal opgevallen. “Zo mooi, dat jij lekker de tijd nam om een gebakken ei te maken”, zegt één van de vrouwen tegen hem.

Die tijd nemen voor jezelf, dat is essentieel in zo’n week. Niemand doet het voor je. Neem iedere dag vijf minuten de tijd om stil te staan bij hoe je je voelt is het devies. Zoals Michiel zegt: “Je poetst iedere dag wel vijf minuten je tanden, maar die tijd voor jezelf nemen is moeilijk. Terwijl je beter uit je mond kunt stinken, dan uit je geest.”