‘Het leven is een marathon op zich’: het openingsnummer van de musical De Marathon in het Nieuwe Luxor theater in Rotterdam, kon de spijker niet beter op z’n kop slaan. De musical gaat in eerste instantie over het trainen voor die 42 kilometer en 195 meter die de marathon telt. Maar nog veel meer gaat het over vriendschap, over leven en dood en over liefde. Soms op een wonderbaarlijke manier getoond, maar het voert de boventoon in alle liedjes, dialogen en scenes. De Marathon schuurt, raakt en maakt aan het lachen op de juiste momenten.
Op de achtergrond is de skyline van Rotterdam zichtbaar, op de voorgrond is een heuse garage neergezet. Compleet met band in overalls en werkkleding, die mooi tussen de stellages is gepositioneerd. De vier vrienden en collega’s Gerard (John Buijsman), Kees (Noël van Santen), Leo (Kees Boot) en Nico (Dennis Willekes) nemen op een dag een allochtone medewerker aan: Yusuf (Gurkan Kucuksenturk), in de hoop meer kapotte auto’s binnen te halen via zijn Turkse netwerk.
Rotterdams accent
Het verhaal speelt zich af rondom deze vijf mannen, maar zeker ook rondom hun gezinsleven (of wat daar nog van over is). Het plat Rotterdams accent maakt de voorstelling onmiddellijk aanstekelijk. Alle grappen over de stereotypische man-vrouw verhouding komen voorbij in de musical, zoals tijdens de verjaardag van Gerard: een typisch Nederlands tafereel met plastic kuipstoeltjes, feesthoedjes op het hoofd en de vrouw die koffie en gebakjes uitdeelt. Compleet met een foute buurman in trainingspak en zoon Harry met witte sportsokken in zijn badslippers. De afwisseling tussen zang en dialogen is sterk in deze scene, net als in de rest van de musical. De nummers, geschreven door Thomas Acda, raken precies de juiste toon en passen perfect in de voorstelling.
Strakke roze broekjes
Waar de musical voor de pauze nog vooral jolig en tenenkrommend herkenbaar is, wordt het na de pauze meer ontroerend en een tikkeltje serieuzer. Maar niet te serieus, de grappen blijven komen. Zoals het moment waarop de vier mannen in strakke roze broekjes en een strak geel/roze shirt klaarstaan voor de wedstrijd. Allemaal om hun ‘bloedeigen’ garage van de ondergang te redden. De ene nét iets teveel buik, de ander magere spillebeentjes, de volgende met gigantische bakkebaarden en de laatste met nét iets te weinig karakter.
Verrassend aan de musical zijn de solo’s die erin terugkomen. Jolanda (Lucretia van der Vloot), de vrouw van Kees, zingt loepzuiver over God en haar relatie met Kees en ook Harry (Terence van der Loo), de zoon van Gerard, verrast met een solo over zijn vader. De Marathon heeft een mooie balans gevonden tussen gevoelige onderwerpen, jolige grappen en sterke dialogen en dat allemaal versterkt door een goed decor en aanstekelijke liedjes. Deze musical laat mooi zien dat niet de eindstreep, maar de weg er naartoe het belangrijkst is.
De musical De Marathon is dinsdag 26 september en woensdag 27 september te zien in de Stadsschouwburg. Dit artikel is geschreven voor Nijmegen Cultuurstad.
