In de dagen voor kerst begint het bij mij altijd te kriebelen. Het jaar loopt op z’n eind, heb ik wel álles uit het jaar gehaald dat erin zat? Heb ik wel genoeg gedaan dat op mijn lijstjes staat? En wat heb ik ook alweer gedaan? En dit jaar komt daar meteen de vraag bij: móet ik wel zoveel doen? Of is het misschien tijd om wat rustiger aan te doen? Tijd om in 2024 wat meer keuzes te maken, zodat ik me herinner wat ik precies allemaal heb gedaan.
Het moment waarop ik me realiseerde dat ik wellicht wat enthousiast ben in opdrachten aannemen, graag naar feestjes, festivals, musea en noem het op ga, is de avond waarop mijn mindfulness training startte. In maart dit jaar begon ik met een training om wat meer rust te krijgen in mijn hoofd en leven. Typerend voor de eerste avond: ik hoorde alle verhalen van de deelnemers en dacht: ‘Goh, wat interessant. Hier kan ik wel een verhaal over schrijven.’
Kijk, dat is dus precies waar die training niet voor bedoeld was. Dit was voor mezelf, niet om weer ‘iets leuks’ over te schrijven. Een hardnekkige gewoonte van mij, die over het algemeen heel goed werkt. Het nuttige en aangename combineren. Werk en privé niet al te veel scheiden. Maar voor deze training: alleen privé. Goed, ik schrijf er nu over, maar dat is met terugwerkende kracht. Mindfulness heeft mij een heel aantal zaken geleerd: keuzes maken voor mezelf, niet voor anderen. Genoeg rust nemen, niet maar doorrennen. Meditaties zijn erg uitdagend en in slaap vallen tijdens een meditatie is niet de bedoeling.
Rode draad in de verhalen
Om nou te zeggen dat ik die wijze lessen altijd ter harte neem; nee, dat lukt nog lang niet altijd. Maar het begin is er wel. Zo aan het einde van het jaar, leek het me mooi eens te kijken wat ik nou allemaal heb gedaan en heb bereikt. Als freelance journalist werk ik van deadline naar deadline en neem ik niet altijd de tijd om stil te staan bij wát ik schrijf. Er zit zeker een rode draad in mijn werk, zag ik terug in mijn artikelen.
Het grootste thema is zeker weten Italië, met een heel aantal blogs over wandelen in Italië, tips voor stedentrips én een echte reisgids over Bologna. Dat is zeker weten het hoogtepunt van het jaar, waaraan bijna letterlijk bloed, zweet en tranen aan vooraf gingen. Dat was me een bevalling. Ik had nog nooit meer woorden geschreven dan zo’n 1500, en deze reisgids bevat zo’n 60.000 (!) woorden. Een half jaar heeft het me gekost, maar het resultaat mag er zeker zijn. Als ik heimwee heb naar mijn Italië-reis van 2022, blader ik door de reisgids en ben ik weer even in la bella Italia met het fantastische eten, de vino en de mooie wandelingen.
Op een goede tweede plek komen de persoonlijke verhalen. Voor de krant, Kunstloc Brabant en voor Wandel.nl. Artikelen over rouwverwerking, de rol van kunst in het leven van mensen, een dagje meelopen met Geert van de ANWB in Wijchen, op Best Kept Secret 24 uur op stap met festivalgangers (en vrienden) en mijn eigen wandelervaringen.
De Camino Portugués en de 4Daagse staan bovenaan de wandelervaringen van 2023. Allebei fantastisch, maar op een hele andere manier. De 4Daagse omdat het ondanks alle pijntjes en blaren, vooral heel gezellig en voldoening gevend was. De Camino omdat het een hele prachtige tocht was, die me even helemaal uit het dagelijks leven haalde en liet zien dat eenvoud goed is. Eten, drinken, wandelen, slapen, ontmoetingen onderweg en dat dan twee weken lang.
Het derde thema dat regelmatig op popt, is de ‘regioverhalen’. Wellicht wat kneuterig, maar daar houd ik ook weer van. Zo liep ik in februari mee in de carnavalsoptocht van De Lèpkes in Papgat (Sint-Oedenrode), ging ik met de Eindhovense ontwerper Harm Rensink naar het Stedelijk Museum in Amsterdam om zijn ontwerp te bewonderen en sprak ik met Speels Collectief over hun inclusieve voorstellingen.
Even paar fotootjes
Aan die hoogtepunten en mooie verhalen, gingen vaak ook dieptepunten of lastige kwesties aan vooraf. Niet dat jullie denken dat het allemaal vanzelf gaat. Zo raak ik heel geregeld de weg kwijt tijdens het wandelen, waardoor ik dan meteen vijf kilometer extra afleg. Mijn vriend weet als we op vakantie gaan, dat ik altijd nog ‘even een paar fotootjes’ moet maken, waardoor we alsnog een halve dag aan het werk zijn. Ik zie óveral een kans of mogelijkheid in voor een verhaal, waardoor ik soms meer aan het heen en weer rennen ben dan in het moment geniet. Waar is de mindfulness als je ‘m nodig hebt?
Zo zie je maar, een jaar is zo voorbij. Maar het is een jaar om trots op te zijn, om van te genieten als ik eraan terugdenk. Zowel privé als zakelijk, mag 2023 er zeker zijn. En dan op naar 2024 met ietsjepietsje minder strakke planningen en veel mooie reizen, verhalen en mensen om me heen.