De Pieterpad-finale

Ruim een jaar geleden begon ik aan het Pieterpad. Ik zat er niet zo lekker bij en dacht: ‘Wandelen, dat moet ik doen’. Nou, dat heb ik geweten. Mijn wandelschoenen wisten niet wat hen overkwam, zoveel mochten ze ineens in actie komen. En: dat wandelen werkte dus aanstekelijk, want het werd steeds leuker en fijner om op pad te gaan. Een soort van bezinningstocht was het. En tegelijkertijd een mooie manier om Nederland van een andere kant te bekijken.

Zo kwam ik in september op het punt dat ik nog maar drie etappes hoefde te lopen voor ik het hele pad had volbracht. De eerste etappe op het lijstje was Sittard – Strabeek. Een warme dag, die naar mate de wandeling vordert, steeds pittiger wordt. Zuid-Limburg is prachtig, maar heeft nogal wat heuvels.

Heuveltje op, heuveltje af
Ik zet mijn auto in Sittard neer en begin aan de etappe. Door de bossen, heuveltje op, heuveltje af. Prachtig, maar zwaar. Onderweg kom ik bij Kasteel Terborgh en rust ik even uit op het terras. Even verderop raakt ik de weg kwijt en kom ik met andere wandelaars in gesprek. Opvallend hoeveel mensen enthousiast worden van het boekje met de Pieterpadroute dat ik altijd in mijn hand heb. Dat geeft wat moed. De etappe eindigt in Strabeek, bij Valkenburg. Wederom een prachtige, natuurrijke omgeving mét heuvels.

Een tipje: boek nooit je hotel te ver van het start- of eindpunt af, want na 23 kilometer heb je eigenlijk geen zin meer om nog twee kilometer te lopen. Helaas had ik dat dus wel gedaan, dus voor ik bij mijn hotel was, waren we alsnog een uur verder. Beetje onderschat. De rest van de avond lag ik dus op bed. Dat is dan weer de andere kant van het wandelavontuur: kapot zijn na een warme wandeldag.

Braamt- Millingen a/d Rijn
Goed. Die etappe zat er dus op. Ineens waren er nog maar twee etappes te gaan. Er stond nog één inhaaletappe op de planning: Braamt- Millingen aan de Rijn. Die was telkens verplaatst, door hoog water (dan vaart de pont niet), ziekte en wat al niet meer. Maar in oktober was het zo ver. Braamt ligt in de Achterhoek, mijn geboorteregio, dus het voelt fijn om daar te beginnen. De B&B die ik heb geboekt, is van lekker nuchtere Achterhoekers die een deel van hun woonboerderij hebben omgebouwd tot B&B en vergaderlocatie.

Bij een kopje koffie praten we over het Pieterpad en hoeveel mensen er bij hen komen slapen tijdens het wandelen. De meeste mensen starten volgens de eigenaar met twee rugzakjes op. Eén met echte bagage en één met emotionele bagage. Ik moet lachen. Ik startte ook met twee rugzakjes. Inmiddels is er nog maar eentje over.

Het ontbijt is letterlijk naast de koeien, maar gelukkig zit er glas tussen. Daarna is het tijd voor koffie met mama en Toon, want die wonen toch om de hoek en komen me graag even steunen. Dan is het toch echt tijd voor de wandeling. Door bossen, langs uitkijkpunten, schattige Duitse dorpjes en kneuterige dijkplaatsen. Eén hele saaie 80-weg waarlangs vooral vrachtwagens razen en dan een stop in Tolkamer. Uiteindelijk met het pontje naar Millingen aan de Rijn en daar is het eindpunt meteen.

Laatste etappe
Ineens restte er nog maar één etappe: Strabeek- St. Pietersberg. Gewoon binnen het jaar dat Pieterpad mooi geflikt. Makkelijk? Dat niet per se. Het was een pad met vallen en opstaan (letterlijk en figuurlijk), maar meer dan de moeite waard. Voor de gelegenheid lopen mama en Toon de laatste etappe met mij mee. We trekken er een heel weekend voor uit in oktober en overnachten in Valkenburg. Van daaruit start de wandeling richting Maastricht.

De route loopt via het Geuldal en onderweg stoppen we voor koffie en vlaai. Natuurlijk, dat moet als je in Limburg bent. Fijn om in gezelschap die laatste kilometers te lopen. In het begin liep ik het liefst alleen, had ik meer dan genoeg aan mezelf. Wereld van verschil. We naderen inmiddels Maastricht, dat is altijd een beladen stad voor ons gezin. Mama en ik halen herinneringen op aan mijn vader. Hij overleed hier, dus Maastricht is nooit zomaar een stad. Op het terras  bij Grandcafé d’Ingel zitten we even bij te komen en denken terug aan die periode.

Genoeg nostalgie, want de afronding van mijn tocht is in zicht. De Pietersberg is vlakbij en het laatste stuk de berg op is nog een kleine klim. Ik word een beetje zenuwachtig. Hier heb ik het hele jaar naar toegewerkt en ineens is het zover. Het einde van de wandeling stelt niet teleur, want het uitzicht is geweldig en een gevoel van trots overvalt me als ik op de glazen loopbrug sta die het begin- en eindpunt van het Pieterpad markeert. Dat heb ik toch maar mooi gedaan.

En wat ben ik blij dat er zoveel fijne mensen waren die met mij mee hebben gelopen.  Want ook al is in je eentje wandelen een mooie ervaring, het delen van die ervaring is eigenlijk nog veel belangrijker.