Een wandelroute van bijna vijfhonderd kilometer dwars door Nederland; in 1978 besloten de twee vrouwen Toos en Bertje dat die er maar eens moest komen. Van 1978 tot 1983 hebben ze de route uitgezet, met als resultaat: het Pieterpad. Van Pieterburen in Groningen tot aan de St. Pietersberg bij Maastricht; het pad doorkruist zes provincies. Eind 2020 begon ik zelf aan dit wandelavontuur en ik neem je mee op mijn reis.
Zeven dagen ging ik in november 2020. Hét Pieterpad-boekje gekocht en de wandelschoenen en rugzak had ik al in huis. Dat moest goed komen. Ik ging alleen, zodat ik even m’n hoofd leeg kon maken. Pieterburen is ongeveer het uiterste punt van Nederland, dus vanuit Brabant doe je er zo’n halve dag over om er te komen. Maar dan heb je ook wat: de start van het Pieterpad. Niet te missen overigens.
Wit-rode markering
Het concept is vrij simpel: met het boekje in de hand voor extra achtergrondinfo en gedetailleerde routeinformatie, volg je gewoon de wit-rode markering die het pad aangeeft. Deze lange afstandswandeling (LAW) bestaat uit 26 etappes die variëren van 14 tot en met 24 kilometer. Iedere etappe slingert door dorpjes, uitgestrekte weides, langs schattig kabbelende beekjes en soms over hele lange bospaden. Weinig mensen te bekennen onderweg, maar diegenen die ik tegenkwam, waren enthousiast en maakten graag even een praatje.
Na iedere etappe volgt uiteraard een overnachting (of je gaat weer naar huis, maar dat is vanuit Groningen niet echt te doen). De B&B’s, hotels en campings had ik van tevoren geboekt. Zo betaalbaar mogelijk en niet al te ver van de route af. Na een ontbijtje, de volgende ochtend telkens met frisse moed weer door.
Mijn laatste etappe van deze eerste Pieterpad-ervaring was Sleen-Coevorden. Daarna had ik zeven dagen gelopen en zo’n 150 kilometer in achter de rug. Stramme benen en moeë voeten, maar: zeker de moeite waard.
Wandelkriebels
In 2021 begonnen de wandelkriebels weer. Ik ben het Pieterpad gestart en nu wil ik ‘m afmaken. Mijn wandelschoenen zijn gewend aan lange afstanden en steeds meer vrienden en familieleden zijn nieuwsgierig naar dat pad. Dus vanaf nu heb ik gezelschap onderweg. Behalve de eerste vier dagen, die liep ik nog alleen in februari. Ik startte in Coevorden, want daar was ik de vorige keer geëindigd. Dus: weer zo’n 2,5 uur in de trein en hups, wandelen maar.
Deze keer is het landschap compleet anders. Dat komt voornamelijk door de sneeuw, maar ook door de provincie. Ik loop in Overijssel en de vorige keren was ik in Groningen en Drenthe. Onderweg is het drukker dan bij de vorige etappes, dus het ‘alleen op de wereld-gevoel’ is wat minder aanwezig.
Na een flinke ploegtocht door de sneeuw, houd ik even pauze. Ik zie vanuit mijn ooghoeken iemand rennen, richting mij. ‘Gek’, denk ik nog. ‘Hoezo, ren je in de sneeuw?’. Ze moest mij blijkbaar hebben. Of ik een stukje met haar samen op wilde lopen. Ohjee. Nou, nee eigenlijk niet. Ik loop wel lekker alleen. Dus ik bedank haar vriendelijk voor het aanbod en mompel iets over een retraite met mezelf.
Liften?
Een paar kilometer verder, komt er een man in een camper naast me rijden. Of ik een lift wil. Nou, heel lief aangeboden, maar ik lóóp dus juist. Het Pieterpad? Dat kende hij niet. Hij snapt er maar weinig van en rijdt door. Ik stap lekker door. Eindpunt van de dag: Hardenberg.
Een B&B bij mensen thuis. Nu verschilt de aanpak per B&B nogal, maar dit is wel echt bij mensen ín huis. Een slaapkamer en that’s it. Het heeft z’n voordelen: het is heel goedkoop en je ontmoet nieuwe mensen. Maar ook nadelen: weinig ruimte voor jezelf en verplichte praatjes en theedrinken. Lieve mensen hoor, maar ik krijg veel nieuwe informatie binnen. Over de kunstwerken van de man (‘Dit is mijn werk. Ik heb er ook gedichten bij gemaakt, wil je die ook zien?’. ‘Ik haal ze even voor je.’), over de pandemie, het geloof, proteïnen en ingemaakte jam. Bij mensen thuis slapen, betekent dus een inkijkje in hun privéleven krijgen. Fascinerend, maar ook fijn om de volgende dag weer door te lopen.
Vanuit Hardenberg loop ik naar Ommen. In de sneeuw wandelen gaat wat minder snel. Dat zorgt ervoor dat ik rustig aan moet doen en daar ben ik nou nooit zo goed in. Dus: voetje voor voetje, want sneller gaat gewoon echt niet. Eenmaal in Ommen aangekomen, krijg ik weer een fijn kopje thee bij aankomst, van gastvrouw Gerda. Na Ommen knal ik er nog twee etappes uit en eindig in Holten. Mooi moment om de trein naar huis te nemen.
Retraite met jezelf
Iedere dag zo’n twintig kilometer wandelen doet iets met je. Met je lichaam, maar ook met je hoofd. Alleen maar lopen: de ene voet voor de ander en verder helemaal niets. De pijntjes wegdenkend en alle andere gedachten die voorbij komen, is het eigenlijk echt een soort retraite. Heb ik toch niet echt gelogen tegen die vrouw op dag één die graag mee wilde lopen.
Over een paar weken loop ik het Pieterpad weer verder, gestaag wandel ik nu (met of zonder anderen) van Holten naar de St. Pietersberg. Op mijn Instagram houd ik mijn wandelingen ook bij mij. Benieuwd naar het Pieterpad? Hieronder zie je de route:
Wat leuk om je blog te lezen Simone! Mijn enthousiasme voor het Pieterpad is aangewakkerd. Groetjes Cheryl