Later, later, altied moar later..

‘Later, later, altied moar later’, zong Hans Keuper (Boh Foi Toch) in 1993. Een van de favoriete nummers van mijn vader. Een rasechte Achterhoeker. Ik zie mezelf zo weer als klein meisje staan in de dorpskroeg waar Boh Foi Toch  optrad. Ik was fan, want papa was fan. En iets in die muziek raakt me. De accordeon, de fijne gitaarmuziek en de Achterhoekse teksten die nostalgie ademen. Die maken huilbuien los. Die muziek komt binnen als een bulldozer in een huis dat nog perfect stond. Het feit dat ik schrijf over mijn vader en het verleden, is omdat hij er niet meer is. Vijftien jaar geleden overleed hij. Weg. Al bijna de helft van mijn leven. 

Later, later, is typerend voor mijn vader. Eerst alles op orde en dan pas genieten. Alhoewel hij wel genoot van motorrijden en van zijn gezin. Maar ik kende hem veel te kort. Wat weet je nou op je zestiende écht van je vader? Ouders zijn dan vooral vervelende mensen die van alles verbieden. Ik zou nu willen dat ik hem beter had leren kennen. En ik had gewild dat mijn vader mij nú kende.

Pijn in je hart
Er zijn inmiddels zoveel momenten die hij niet heeft meegemaakt. Mocht hij ineens besluiten om toch terug te komen, krijg ik ‘m bijna niet meer bijgepraat. Dat vond ik zo erg toen hij net was overleden: hij zou niks meer meemaken van mij. Wat nou als ik mijn diploma haal? Als ik trouw? Kinderen krijg? Het is nog lang niet allemaal gebeurd, maar toch. De pijn slijt, maar soms komt het ineens in alle hevigheid omhoog. Pijn in je hart, dat bestaat letterlijk. Een verloren ziel zeggen mensen weleens. Dat begrijp ik nu wel.

Nooit vergeten
Hij piepte er zomaar tussenuit, zonder aankondiging. Later komt soms gewoon niet. Daarom leef ik een beetje extra voor hem. Ik had hem zijn ‘tied van leven’ erg gegund, wat was het mooi geweest als we samen waren gaan motorrijden. Of naar Boh Foi Toch waren geweest. Om hem te eren en te zorgen dat ik hem niet vergeet, blijf ik dat doen. Want wat is er nou erger dan doodgaan? Dat mensen je vergeten. Maar dat gebeurt niet, want hij leeft altijd nog voort in mij. In de muziek, in motorrijden en in mijn gedachten. Ik zorg dat later niet later wordt, maar dat ik het leven nú leef.