Nu mijn werkende leven zich voornamelijk thuis afspeelt, ben ik af en toe op zoek naar een inspirerende werkplek. Koffietentjes in Eindhoven, Geldrop en omstreken heb ik inmiddels goed bezocht. Heerlijk werken daar, maar wel een rib uit m’n lijf telkens. Ik dacht aan schrijvers die met een nieuw boek bezig zijn, waar zitten die? In een afgelegen hutje in Zuid-Frankrijk? In retraite in Spanje? Dat is nu nét even niet haalbaar, maar wel iets in die trant.
Rust. Natuur. Ergens in de bewoonde wereld, maar dan wel verscholen in de natuur. Tja, dat is een uitdaging. Ik googelde wat, struinde Airbnb af, googelde nog meer en vond niet zoveel. Ik zoek echt iets klein, kneuterigs voor mezelf.
Nu wil tegelijkertijd het geval dat ik niet erg graag alleen ben, dus dat maakt dit een extra uitdaging voor mij. In mijn zoektocht naar een geschikte plek zag ik woonboten, yurts, hutjes op de hei, maar alle locaties vond ik leuker voor met z’n twee. Tot ik iets moois tegenkwam: de trekkerssleurhut bij de Loonse en Drunense Duinen. Een gifgroene caravan met panterprint en alles erop en eraan. Bed, terras, koelkast, waterkoker; ik was verkocht. In de buurt van een prachtig wandelgebied en lekker rustig om te werken.
Op naar de camping
De dag van kamperen brak aan. Het voelt toch wat onwennig om alleen mijn spullen in te pakken en te bedenken wat ik mee moet nemen. Ik houd van overleggen en samen beslissen. Dat gaat niet in je eentje. Maar, prima gelukt uiteindelijk. Ik rijd naar de camping in Biezenmortel en voel me er meteen op mijn gemak. Vriendelijke eigenaren, kleine camping en: nog meer mensen die alleen zijn! Dit is helemaal mijn plek.
Ik installeer me in mijn caravan en denk: ‘Hier kan ik wel aan wennen’. Buurvrouw links van mij: alleen met kind. Buurvrouw rechts van mij: alleen met kind. Buren tegenover: drie varkentjes, kippen en een haan. Perfect.
Loonse en Drunense Duinen
Om wat inspiratie op te doen, ga ik eerst wandelen en lunchen bij de Loonse en Drunense Duinen. Ik ga wel vaker ergens alleen zitten werken met mijn laptop, maar dit terras zat vol groepen vrienden, stelletjes en families. Dan voel ik me toch wat ‘alleen’, terwijl het eigenlijk prima is. Dan ben ik vooral bezig met wat anderen wel niet van mij denken. Vermoeiend, kan ik je zeggen.
Na de lunch wandel ik door het natuurgebied, ‘gelukkig’ met mijn camera, zodat ik een doel heb. Oefenen voor mijn fotografiecursus. De Loonse en Drunense Duinen bestaan uit uitgestrekte zandvlakten, het geblaat van schapen en in dit seizoen: bloeiende paarse heide. Mooi oefenmateriaal voor mij.
Maar die sleurhut heb ik niet voor niks gehuurd, dus terug naar de camping. De gifkikker staat er nog mooi bij. Mijn alleenstaande buurvrouw links, blijkt toch een man te hebben. Goed, terug naar de werkzaamheden. Er is hier genoeg rust om me volledig af te sluiten en er zijn genoeg mensen in de buurt om me niet alleen te voelen. Laptopje mee, boekje erbij en een ideale werkplek is geboren.
Inmiddels ben ik gewend aan de campingsfeer, dus zonder gêne trek ik mijn ANWB-slippers aan en schenk een wijntje in. ’s Avonds komen mijn schoonzus en haar vriend nog langs. Toch fijn, dan denken de andere campinggasten in ieder geval niet dat ik helemaal sneu ben. En natuurlijk gezellig dat ze langskomen, haha.
Dat ‘wat zullen anderen van mij denken’, is één van de redenen waarom ik niet graag alleen iets doe. Maar als ik graag in mijn eentje kampeer, dan is dat toch prima? Na het bezoekje van schoonzus en vriend kruip ik heerlijk onder de gifgroene dekens. Volgende ochtend ontbijtje met mezelf. Ik ben tevreden.
Er is namelijk een groot verschil tussen alleen zijn en je alleen voelen. Alleen zijn, kan heel fijn zijn. In een gifgroene caravan in Biezenmortel. Alleen voelen, is een heel ander verhaal. Dat heb ik gelukkig niet gevoeld, want ik weet dat er veel lieve mensen om me heen zijn. En om die gedachten nog even vast te houden, ga ik binnenkort een hele week alleen weg. Maakt mij het uit wat anderen daar van denken.
