Door naar deel 2 van de rondreis in Peru. Van de buitenwijken in Lima gaat het landschap over in uitzicht over zee en bergachtig gebied dat steeds groener lijkt te worden. Vervolgens is er zover je kijkt alleen maar woestijn. De zonsondergang is oranje met paars en kleurt de hele lucht. In 22 uur passeren er heel wat landschappen.
We zitten in de bus van Lima naar Chachapoyas. In het Noorden van Peru liggen namelijk nog veel interessante plekken die minder bekend zijn maar wel de moeite waard (volgens The Lonely Planet en Trip Advisor). We gaan het ontdekken!
Arequipa
In die 22 uur in de bus bedenk ik me wat we in de afgelopen weken hebben gezien en meegemaakt. Soms lijkt het wel alsof een dag hier veel langer duurt omdat we zoveel op een dag zien en meemaken. Na een heel rustig oud&nieuw op het prachtig eiland Isla del Sol in Bolivia te hebben doorgebracht (rustig omdat er bijna niemand was en er maar enkel restaurant open was), reisden we door naar Arequipa. Deze stad wordt ook wel ‘white city’ genoemd. Die naam heeft Arequipa te danken aan de vele witte gebouwen waaronder de indrukwekkende kerk. In Arequipa deden we een dag sightseeing en een tweedaagse trekking naar de Colca Canyon, de canyon die twee keer zo diep is als de Grand Canyon.
Het kloosterleven
Koloniale gebouwen, palmbomen en een indrukwekkend klooster zijn kenmerkend voor Arequipa. Het grote klooster was in de zestiende eeuw een plek waar ouders hun dochters heen stuurden die nog geen man hadden. Als ze geluk hadden, vonden ze er nog een en mochten ze eruit en anders zaten ze de rest van hun leven daar. Ook leefden er nonnen in een apart gedeelte van het klooster, zij hadden een eigen huis en soms ook slaven en bedienden. Het gedeelte van de nonnen was indigo blauw geschilderd en van de meisjes in het terracotta. Het hele klooster is net een dorpje op zichzelf, met huisjes, scholen en een kerk.
Het tweede deel van onze plannen in Arequipa, was de trekking naar de Colca Canyon. We reden ‘s ochtends om 3 uur weg, stopten onderweg om te ontbijten en kwamen een paar uur later aan bij Cruz del Cóndor, de condor-spot plek. Als we geluk hadden, zouden we condors zien. En geluk hadden we: we zagen er een! Langzaam zwevend door de lucht vloog ie heen en weer. We vervolgden onze reis naar het beginpunt van de trekking in Cabanaconde. Onze gids Juanito vertelde vooral graag over zichzelf en iets minder over de omgeving, maar na een paar uur lopen draaide hij gelukkig bij. We liepen met z’n allen acht uur naar beneden, langs gigantische kloven en woestijnachtige landschappen. Ondertussen onze Duitse groepsgenoten Nederlandse liedjes lerend en Duitse uitspraken uitwisselend.
Te laat
Onze overnachting was op een idyllisch plekje met palmbomen, een zwembadje en kleine hutjes. De hutjes hadden geen elektriciteit, dus lang leve de zaklamp. De volgende ochtend zouden we om 5 uur vertrekken met onze groep. Zouden, want onze gids klopte om 5 over 5 op onze deur dat we te laat waren. Oeps! De wekker was niet gegaan. Heel snel pakten we onze spullen en kleedden we ons aan. Eenmaal buiten bleek de groep al te zijn vertrokken maar was er nog wel iemand die ons de weg kon wijzen. Omhoog! 3 uur lang alleen maar omhoog. We liepen met onze wandelschoenen in een goed tempo door en kwamen zo weer bij onze groep en waren we op tijd boven op de berg.
We lieten de Colca Canyon achter ons en keerden weer terug naar Arequipa, want ‘s avonds gingen we met de bus naar onze volgende bestemming: Huacachina. Een oase van rust; letterlijk een oase. Een elf uur durende busreis bracht ons in Ica. Vanaf daar namen we een motortaxi (stel je voor: een soort overdekte motor met plek voor twee mensen om te zitten. Met backpacks erbij: dubbelgevouwen zitten.)
Oase van rust
Huacachina ligt tussen grote zandduinen en bestaat uit: een groot meer met allemaal restaurantjes eromheen, hostels en heel veel touroperators die sandbuggy’en en sandboarden aanbieden. Uiteraard hebben we dat dan ook gedaan. Met z’n twaalven zit je in een grote buggy en je zit allemaal vast zoals je in de achtbaan ook vast zit: met een riem tussen je benen en over je schouders. De buggy scheurt door de zandduinen heen en soms is het ook net alsof je in de achtbaan zit doordat je hard naar beneden gaat.
Onderweg stopten we om van hoge duinen af te sandboarden. Je gaat op je buik op een sandboard liggen, houdt je goed vast en dan glij je naar beneden vanaf een hele hoge duin. Heel vet! Ook al is er in Huacachina naast deze tours niet zoveel te beleven, het was een fijne afwisseling met de trekking van de afgelopen dagen en de vele indrukken die we al hadden opgedaan.
Inmiddels zijn we alweer bijna twee weken verder en hebben we weer zoveel nieuwe en mooie plekken gezien, dat die niet allemaal in deze blog meer passen. Dus: jullie houden er nog een (of twee) tegoed! Hieronder volgen nog de foto’s van de afgelopen weken. Adios!
