Van de ene op de andere dag, of zelfs van het ene op het andere uur, kan je leven compleet op z’n kop staan. Elf jaar geleden veranderde mijn leven ineens totaal, op 10 september 2005. Mensen gebruiken weleens de uitdrukking: ‘Mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn’ en hoe cliché dat misschien ook klinkt, het is wel waar. Mijn vader overleed die dag op 51-jarige leeftijd, veel te jong en veel te snel. En nu, ruim tien jaar later is het nog steeds ontzettend bepalend op sommige momenten. Helaas komen die momenten nou vaak net niet uit, maar daar houden ze dan geen rekening mee.
Er zijn regelmatig situaties waarin ik graag even een vader had gehad die zegt: ‘het komt allemaal wel goed’ en die flauwe grappen maakt. Uiteraard zijn er ook situaties waarin ik weet dat mijn vader wel strenger had gereageerd en ik minder voor elkaar kreeg. Als gevolg hiervan was mijn moeder ineens mijn vader en moeder ineen en dat is heel knap. Maar het gemis blijft wel.
Op de dag waarop mijn vader jarig was, vroeg ik mezelf af: ‘Hoe vier je de dag dat iemand is geboren, wanneer diegene overleden is?’. Het is een feestelijke dag, maar wat vier je eigenlijk nog? Ik denk dat ik het antwoord daarop weet, sinds een paar dagen. Je brengt op deze dag een ode aan het leven. Aan het feit dat hij heeft geleefd en dat ik zijn gedachtengoed kan voortzetten. En dat er, ondanks dat het heel verdrietig is dat hij er niet meer is, nog heel veel moois is om een ode aan te brengen.
Het motorrijdvirus
Daarom besloot ik dit jaar op 10 september een proefles motorrijden te nemen. Dat stond al vrij lang op mijn to do-list, maar voor deze blog was dit het moment. Al vroeg werd ik aangestoken met het motorrijdvirus; ik ging vroeger vaak achterop bij mijn vader en ook mijn moeder is fan van motorrijden. Dat mijn vriend motorrijdt is natuurlijk geen toeval en een extra reden om een proefles te proberen.
Ruud en de motor
De zon straalde met alle kracht die ‘ie in zich had de dag waarop ik mezelf in een warme motorjas hees. Ergens op een afgelegen industrieterrein bij Nijmegen, had ik afgesproken met Ruud van rijschool Speed (ik krijg hier geen geld voor hoor). Ruud is een gezellige man die al 27 jaar motorrijdt (wow, dat is net zo lang als dat ik oud ben!). Ik vertrouwde wel op Ruud. Ik had geluk, want Ruud had nog een meisje dat kwam lessen, dus naast de proefles mocht ik ook nog een uur mee met een motorrijles van dat meisje.
Zweverig gevoel
Ik was benieuwd of ik een soort ideaalbeeld had gecreëerd van het motorrijden, omdat het iets is dat ik al van jongs af aan interessant vind. Maar nadat Ruud me had uitgelegd hoe ik de motor startte, hoe ik kon schakelen en remmen, mocht in ik m’n eentje al rondjes rijden met de motor in de eerste versnelling. Eerst met de voeten aan de grond en daarna met de voeten op de voetensteuntjes. Het was alles wat ik ervan verwachtte: het geeft een gevoel van vrijheid en je bent een soort van één met de motor. Goed, dat klinkt wat zweverig maar het was ook de sterfdag van m’n vader, dus dan heb ik die gedachten wat meer.
Na de rijles (slalommen om pionnetjes en een remopdracht) was ik helemaal om (en de motor was inmiddels ook een keer omgevallen). En volgens Ruud kon ik er ook wel wat van. En: in het kader van even goed doorpakken, heb ik daarom ook besloten om volgend voorjaar als ik terug ben uit Peru en weer wat geld verzameld heb, echt te gaan lessen. Al is het alleen al om een ode aan mijn vader te blijven geven.
Deze blog is ook gepubliceerd op mijn 100-en-1 dromen blog, waarvoor ik allerlei activiteiten doe die ik altijd al een keer heb willen doen.
