Een heleboel gedachten gaan tegelijkertijd door me heen en ik kan ze niet goed structureren. Laat staan samenbrengen. We zijn net weer in de bus gestapt die ons terugbrengt naar Auschwitz I, het concentratiekamp. We laten Auschwitz II- Birkenau, het vernietigingskamp, achter ons. De zon schijnt fel op het dak van de bus. De buschauffeur vertrekt en langzaam wordt het kamp steeds meer een stip in de verte. Naast me zit Marieke bij te komen. Een paar minuten geleden bespraken we nog hoe onwerkelijk dit is en hoe deze ervaring eigenlijk moeilijk in woorden uit te drukken is. Ik denk zelfs dat het afbreuk doet aan onze belevenis. Of, mijn belevenis, want ook die is weer anders dan die van alle andere mensen die vandaag hier in dit kamp hebben gelopen.
Voor mijn blog 100-en-1 dromen schreef ik dit stuk over mijn bezoek aan Auschwitz. Onbeschrijfelijk, onbegrijpelijk en toch probeerde ik een verhaal over te schrijven. Lees hier het hele verhaal: Auschwitz.
