Twintig jaar zonder vader: ‘Doe maar zoals het het beste gaat’

Het zijn van die vaste momenten waarop ik denk: ‘Laat ik eens wat gedachtenkronkels op papier zetten’. In mijn werk schrijf ik natuurlijk dagelijks, maar in mijn vrije tijd doe ik dat toch minder vaak. Vroeger schreef ik hele dagboeken vol, alle hersenspinsels eruit, gedachten in letters gevormd. De dagen waarop ik haast als vanzelf begin te schrijven, hebben vrijwel altijd te maken met mijn vader. Of eigenlijk met het ontbreken daarvan.

Het begint ook wat door elkaar te lopen, die werk-en privé schrijfsels. Zo liep ik recent de Walk of Grief voor ZIN Magazine en ben ik bezig met een boek rondom rouw en dertigers die met één ouder opgroeiden. Toch is deze blog een bewust ‘privé’-verhaal.

Afgelopen week was het namelijk twintig jaar geleden dat mijn vader overleed. Het is een onvoorstelbaar lange tijd, twintig jaar. Een heel leven zou je bijna kunnen zeggen. Meer dan de helft van mijn leven in ieder geval.

Jubileum vieren?
Dat gekke jubileumgetal geeft mij een unheimisch gevoel. Wat doe je daarmee? Vier je dat? Eer je dat? Steek je een kaars aan? Ik heb geen idee wat passend is. Heb ook geen idee wat mijn vader nu mooi zou vinden. Of hoe hij nu zou zijn of hij mijn keuzes had begrepen. Ik ga er vanuit dat hij wel trots zou zijn, maar ook dat: ik kan het niet meer vragen.

Wandelen
Ik was 16 jaar toen hij overleed en dacht toen dat het met de jaren wel zou afnemen, dat gemis. Natuurlijk, het is anders dan toen, maar het gemis is er in volle glorie. Zoals deze week, op zijn verjaardag en zijn sterfdag. Ik ga dan wandelen, omdat ik weet dat hij dat ook graag deed. De heide in bloei bewonderen, me even één voelen met mijn omgeving. Ik doe maar zoals het beste gaat, dat zei mijn oma ook altijd. Topmotto.

Ik maak er maar iets van, ook zonder hem. Want dat is het enige dat ik zeker weet: er is nog genoeg om voor te leven en dankbaar voor te zijn. Hij kan dat niet meer, maar ík wel. Dus draag ik hem maar met me mee in mijn hart (en arm) en hoop ik dat hij van bovenaf gerustgesteld meekijkt. Op naar de volgende twintig jaar.