Reizen in een onbekend land brengt altijd veel verhalen met zich mee. We zijn nu bijna anderhalve week in Peru en ik weet nu eigenlijk al niet meer waar te beginnen met de verhalen, indrukken en belevenissen. De geuren, mensen, geluiden en smaken hier verschillen in heel veel opzichten van Nederland.
Zo werden we op de eerste dag tijdens onze taxirit van het vliegveld naar de hoofdstad Lima overweldigd door het verkeer in de stad. Auto’s wisselen bijvoorbeeld voortdurend van rijstrook en halen links en rechts in. Daarnaast toeteren de bestuurders constant tegen elkaar.
Machu Picchu
Niet alleen het verkeer is overweldigend, maar ook de eerste grote trip die we hebben gemaakt, was indrukwekkend. Op de derde dag van onze reis begon namelijk de jungle trail van vier dagen naar de oude Inka-stad Machu Picchu. Tijdens deze tocht legden we iedere dag een stuk van de route af, om uiteindelijk om dag vier de Machu Picchu te beklimmen.
De jungle trail
De eerste dag stond in het teken van mountainbiken: vijftig kilometer fietsen door de bergen. Dag twee was de zwaarste: acht uur hiken, voornamelijk Peruvian flat (vals plat) en veel bergopwaarts. Ik voelde me tijdens de trekking echt een klein mensje, zo in het Andesgebergte met gigantische bergen om me heen. Halverwege de hike kwamen we op de Inkatrail, de route die de Inka’s hebben aangelegd en gelopen. Op de derde dag stond ziplinen over rivieren en bossen en een hike van drie uur op het programma. Deze was voornamelijk langs de spoorlijn (die in gebruik is), maar gelukkig gaan de treinen niet harder dan vijftig kilometer per uur hier.
Letterlijk hoogtepunt
Voor de tocht naar Machu Picchu stonden we op de laatste dag om vijf uur ’s nachts startklaar. De klim naar boven was zo’n 500 meter en een uur later, een rood hoofd rijker en wat zuurstof armer, stonden we aan de top! Pittige tocht, maar heel erg de moeite waard. Wanneer je Machu Picchu voor je ziet opdoemen, weet je waarvoor je hebt gezweet en moeilijk geademd hebt tijdens de tocht ernaar toe.
We hadden zonnig weer, dus het uitzicht was perfect. Overal waar we keken, zagen we bergen. Zo ver als je kunt kijken. De oude Inka-stad zelf is gigantisch en na drie uur rondlopen hadden we ongeveer alles gezien, gefotografeerd en in ons opgenomen. Volgende uitdaging: we begonnen onze klim van ruim anderhalf uur naar beneden. Daar wachtte de trein op ons, die ons naar Ollantaytambo, een klein dorpje verderop zou brengen.
Modeshow in de trein
We waren allebei inmiddels oververmoeid van de trekking en hoopten op een rustige treinrit. Maar niets was minder waar. In onze coupe bleek extra vermaak te zijn in de vorm van een Peruaanse volksdans. Een man verkleed in traditionele kledij droeg een masker en danste op panfluitmuziek door de gangen. Daarna volgde nog een modeshow van kleding van alpaca wol, gedragen door het treinpersoneel. Ik zie het de conducteurs van de NS nog niet doen.
De collectivo
Na een dagje bijslapen op een idyllisch plekje in Ollantaytambo, stond de terugreis naar Cusco gepland. Vanuit die stad waren we onze trekking begonnen en daar zouden we nog een paar dagen blijven. We namen de collectivo: een busje dat pas gaat rijden als er genoeg mensen inzitten. Veel goedkoper dan een taxi en het leek ons een mooie ervaring.
Op het station vroeg een vriendelijke Peruaanse man of we met zijn bus mee wilden. We zouden met tien minuten vertrekken. Na een half uur gingen we, maar we zaten maar met z’n tweetjes in de bus. Daarom reed de chauffeur twee rondjes door het dorp en schreeuwde uit het raam: ‘Cusco’, ‘Cusco’, ‘Cusco?’. Wellicht dat er nog meer mensen mee wilden zo. We pikten nog wat passagiers op en waren weer een half uur verder. Geduld is hier een schone zaak.
Eenmaal onderweg stopten we nog een paar keer om mensen die aan de kant van de weg stonden, mee te nemen. Tot slot stopten we nog even zodat de chauffeur een snack kon halen. Uiteindelijk kwamen we mooi op tijd in Cusco aan en hadden we er een bijzondere rit bij.
Om het verhaal compleet te maken, zie je hieronder onze eerste week deels in beeld. Hasta luego!
